Kur Muadh ibn Xhebelit iu afrua vdekja u tha njerezve te tij: “Shihni a ka zbardhur mengjesi, ata i thane:
Akoma nuk ka zbardhur.
Me vone erdhen dhe i thane:
Tani zbardhi mengjesi.
Pas ketyre fjaleve ai tha:
Allahu me ruajt nga nata, mengjesi i te ciles shpie ne zjarr.
Mire se vjen moj vdekje , vizitor qe me ke munguar dhe e dashur qe vjen ne kohe te veshtira. O Zoti im! Me pare te jam frikesuar ndersa sot jam plot shprese tek Ti. O Zoti im! Ti e di se nuk e kam dashur kete bote dhe qendrimin e gjate ne te per lumenjte e rrjdhshem apo per te mbjellur ne te. Perkundrazi, e kam dashur per tharjen e fytit (agjerimin ne dite te nxehta) dhe qendrimin e gjate ne namazin e nates si dhe per te shkuar pas dijetareve ne mexhliset (tubimet) e dijes.”
