A është e vërtetë se disa vende të ashtuqatura të mira kanë dhënë prova për shërim dhe se disa njerëz kanë dhënë prova që janë të shenjtë dhe që bëjnë gjëra të jashtëzakonshme?
Shpeshherë kur u flasim disave rreth magjisë e mësyshit, duke kërkuar prej tyre të mos shkojnë e të mos i besojnë të ashtuqujaturat vende të mira, si dhe të mos shkojnë tek të ashtuquaturit njerëz të mirë, ata të përgjigjen se jane vende qe ka dhënë prova: filan person ka shkuar atje dhe është shërur apo është qetësuar, ose të thonë se iks person ka dhënë prova si njeri i mirë apo si njeri i shenjtë, pasi ka shëruar apo ka qetësuar këtë e atë person. Prandaj, për të shuar ndonjë mëdyshje që mund të ketë mbetur lidhur me këtë çështje më duhet të bëj sqarimet e mëposhtme:
Së pari, duke shkuar njerëzit tek vende a persona të tillë nuk po pakësohet numri i të sëmurëve dhe të shqetsuarve, por po shtohet, çka dëshmon se kjo gjë i stimulon xhindët dhe magjistarë të bëhen akoma më agresive e më keqbërës dhe të zgjerojnë rrjetin e njerëzve të prekur. Allahu thotë: “Në të vërtetë, ka pasur njerëz që kërkonin mbrojtje nga xhindët, por kjo vetëm sa i bëri xhindët edhe më gjynahqarë, më tiranë e më të dëmshëm” [el Xhinn: 6].
Së dyti, në përgjithësië ata që enden tek vende dhe njerëz të tillë nuk gjejnë qetësi dhe as nuk shërohen, por përkundrazi u pëkeqësohet gjendja, prandaj shkojnë sa në një vend tek një tjetër, nga një njeri i ashtuquajtur i mirë tek një tjetër, harxhojnë paratë dhe të mirat e tyre materiale, dhe më në fund nuk shërohen, madje disa prej tyre pas një lodhje të gjatë përfundojnë në psikiatri! Ndodh shumë rrallë që ndonjë person që shkon në ato vende të gjejë qetësi ose t’i dali xhindi nga trupi, por këtë gjë xhindët, në bashkpunim /ose jo me magjistarët dhe shërbëtorët e teqeve, tyrbeve dhe vende të ashtuquajture të mirë, e bëjnë me qëllim që të hapet lajme se në iks vend a tyrbe gjen shërim, ose filan person shëron, e për rrjedhojë njerëzit do të dynden tek një vend apo një një person i tillë, duke kërkuar shërim e qetësi shpirtërore. Në këtë mënyrë shejtani realizon qëllimin që njerëzit të adhurojnë e të hyjnizojnë krijesat, po ashtu arrin të fusë nën pushtetin e vet mjaft njerëz, andaj kur xhindi del nga një person i cili shkon në ndonjë vend të tilla, futet në trupin e një tjetri dhe i jep mundim atij në mënyrë që të shkojë atje ku ishte i pari. Ndërsa magjistarët dhe shërbëtorët e tyrbeve dhe të teqeve e të vendeve të ashtuquajtura të mira zhvasin paratë që japin njerëzit në hall. Ngandonjëherë kur njeriu shkon tek një vend i tillë, tek një pseudohoxhë, tek një magjistarë, tek një dervish mund të gjejë ndopak qetësi, por më pas kthehet përsëri në gjendjen e mëparshme.
Së treti, ta zëmë se disa njerëz të prekur nga magjia ose nga xhindët kur kanë shkuar tek vende a njerëz të tillë u është prishur magjia, e për rrjedhojë janë qëtësuar, ose u ka dalë xhindi, por ne kemi thënë që për prishjen e magjisë janë dy mënyra, njëra prej të cilave është prishja e magjisë duke lexuar Kuran, ose duke shkuar tek ata që të lexojnë vetëm Kuran, duke iu lutur vetëm Allahut dhe duke bërë dhikër. Kjo është mënyra e ligjshme. Po ashtu e ligjshme është të gjeshë magjinë dhe t’i zgjidhësh nyjat apo t’i prishësh sendet, me të cilat është lidhur magjia, duke e shoqëruar një gjë të tillë me leximin e ‘ajetul Kursijj’ ose të ndonjë sureje. Kësisoj, do të gjesh qetësi e rehati në këtë botë, pa t’i zhvatur kush të mirat materiale, dhe, meqë ke fituar kënaqësinë e Allahut, duke mos i bërë shok Atij e duke mos i kundërshtuar ligjet e Tij, do të fitosh xhenetin në botën tjetër. Mënyra e dytë është prishja e magjisë, ndonëse mundësia për tu prishur magjia në këtë mënyrë është shumë i vogël për arsyet e parapërmendur në kapitullin e magjisë. Sidoqoftë, edhe sikur të mos vuash më nga magjia, rrezikon të vuash pasojat e fajit që ke bërë në këtë botë, pasi kjo mënyrë është e paligjshme fetarisht, kurse në botën tjetër, nëse para vdekjes nuk pendohesh nga ky faj, vuan dënimin në zjarrin e xhehenemit. Këto dy mënyra janë si shembulli i dy rrugëve: njëra është e mirë, e drejtë, e gjerë dhe të çon me siguri në destinacionin e duhur, kurse tjetra duket si e rehatshme dhe e sigurtë, por faktikisht të shpie në humnerë.
Së katërti, duhet bërë dallimi mes evlijave (miqëve, të dashurve) të Allahut të cilët janë vërtetë njerëz të mirë dhe evlijave (miqve, pasuesve, adhuruesve) të shejtanit të cilët faktikisht janë njerëz të këqinj edhe pse mund të bëjnë diçka të pazakonshme. Për të dalluar se a është njeriu mik i Allahut apo mik i shejtanit ka vetëm një kriter, dhe ai është respektimi ligjeve, rregullave dhe normave fetare: nëse i respekton ato, quhet njeri i mirë, evlija i Allahut e, nëse nuk i respekton ato, quhet mik, evlija i shejtanit, edhe nëse shfaq diçka të pazakonshme. Bërja ose veprimi i gjërave të pazakonshme, të cilat disa njerëz i quajnë prova, nuk është kriter i mjaftueshëm për të dalluar njerëzit e mirë nga të këqinjtë, evlijatë e Allahut nga evlijatë e shejtanit, pasi edhe magjistarët dhe bashkpunues me xhindët bëjnë gjëra të pazakonshme, megjithëse njerëzit njëzëri e konsiderojnë magjistarin njeri të keq e të fëlliqur. Psh, bashkpunëtorët e xhindëve, adhuruesit e shejtanit mund të shpohen, duke patur si mburoja xhindët. Kështu, nëse njeriu bashkpunon me xhindët, ose bën gjynahe të mëdha, ose nuk kryen detyrat fetare, ai asesi nuk mund të jetë njeri i mirë. Një dijetarë thotë: “Edhe nëse e sheh njeriun duke fluturuar në hava, ose duke ecur mbi ujë, mos i beso derisa të ballafaqosh gjendjen e tij me Kuranin dhe traditën e Muhamedit a.s. Për njerëzit e mirë, evlijatë e Allahut, Zoti thotë: “…” [Junus: 62-64]. Ndërsa për njerëzit e këqinj, miqtë e evlijate e shejtanit, Allahu thotë: “Në të vërtetë, djajtë i nxisin miqtë e vet që t’u kundërshtojnë ju, por nëse ju u bindeni atyre, me siguri që edhe ju do të ishit idhujtarë” [el Enam: 121]. Po ashtu thotë: “Vetëm shejtani jua shtie në mendje frikën prej evlijave (miqve, pasuesve) të tij, kështu që mos iu frikësoni atyre, por friksohuni prej Meje, nëse jeni besimtarë të vërtetë” [Ali Imran: 175].
